Hayat,
Sözlükten kelime öğrenmektir, iyi öğrenemediklerini “yaşam” öğretir sana.
Doğarsın, “bebek” olursun,
“çocuk” olmak ta çok güzeldir, bunu bazıları iyi öğrenir,
Sonra “okul” kelimesini öğrenirsin, sana bilmen gerekmeyen bir sürü kelime öğretir.
“okul”da iken, sen verilen dışında kendi çalışmalarınla “aşk”ı öğrenirsin,
sonra da “ilk ayrılık”, “kıskanma” belki “ayrılık”, sonra öyle tuhaf bir duruma düşersinki
yaşadığın duruma mantığın bir isim koyar, “eksik” olma “yeterli olamama” durumu.
Bazı kelimeler vardır ki, çok tekrarladığın halde, şöyle bir kuyruğunu gösteriverir sana, “mutluluk” gibi,
Bazen gelir “mutluluk”, oturur kucağında “masum” bir “kedi” gibi, sonra yüreğin “alışır” ona ve
Öyle beklenmedik bir anda “kaçar” ki, yerinde “yalnızlık” bırakır.
“evlilik”, “aile”, “bir bebek”, “kariyer”, “inanç” hepsini yaşayarak öğrenirsin, bunları öğrenmezsen “yaşam” öğretmez sana
“yaşlanınca”, “çok çalıştığın” için ailene ne kadar az “değer” verdiğini öğrenirsin ve ne kadar az şey “bildiğini”
sonra “ölüm” gelir, “şanslıysan” ilk sen ölürsün, değilsen
“yaşamak bile istemezsin”, ama hayat sana öğretir öğrenmek istemediğin kelimeleri bile…
Comments (0)